علم بهتر است یا نفت

فریدمن در مقاله اش می گوید: "گاه و بی‌گاه کسی پیدا می شود و از من می‌پرسد: «بعد از کشور خودت، به کدام کشور دیگر را، بیشتر علاقه داری؟» من هم همیشه یک جواب داده ام: تایوان. و باز می‌پرسند «تایوان!!؟ چرا تایوان!!؟» جواب من هم خیلی ساده است. چون تایوان صخره‌ای لم‌یزرع در دریایی پر از امواج توفانی و بدون منابع طبیعی برای زندگی کردن است. حتی برای ساخت و ساز باید از چین شن و ریگ وارد کند و با وجود همه اینها چهارمین ذخایر کلان مالی دنیا را در اختیار دارد. زیرا به جای کندن زمین و استخراج هر آنچه که بالا می‌آید، ‌تایوان ذهن و افکار 23 میلیون تایوانی را می‌کاود‌، استعدادشان را، انرژی‌‌شان را و هوش و ذکاوت شان را. چه زن و چه مرد.

همیشه به دوستانم در تایوان می‌گویم:‌ شما خوشبخت‌ترین مردم دنیا هستید، چطور اینقدر خوشبخت شده‌اید؟ ‌ نه نفت دارید،‌ نه سنگ‌آهن، نه جنگل، ‌نه الماس،‌ نه طلا، ‌فقط مقدار کمی ذخایر ذغال سنگ و گاز طبیعی ‌و به خاطر همین هم است که فرهنگ تقویت مهارت‌هایتان را توسعه داده‌اید؛ کاری که امروزه ثابت شده با ارزش ترین و تنها منبع تجدیدپذیر واقعی در جهان است." ...

در ادامه نویسنده مطالعات صورت گرفته در مورد کیفیت سیستم آموزشی و مهارتهای دانش آموزان در کشورهایی دارای ذخایر زیر زمینی، را با کشورهایی که از این منابع بی بهره اند، مقایسه نموده و نتیجه می گیرد: کشورهایی که از این منابع بی بهره بوده اند توانسته اند با سرمایه گذاری بر روی آموزش ها و کسب مهارت، کمبودهایشان را به فرصت تبدیل نمایند و نمره بالایی در تستهای PISA کسب کنند و مصداق عبارت "وقتی منابع ندارید، مبتکر خواهید شد" باشند، "مردم این کشورها فهمیده‌اند که کشورشان بایستی با دانش و مهارت مردمش، به پیش برود ". این در حالی است که کشورهایی که این منابع را در اختیار داشته اند (به جز کشورهایی نظیر کانادا که برنامه ریزی آموزشی خوبی دارند) نمره کمی در تست ها به دست آورده اند.

خلاصه اینکه:

بررسی‌ها نشان داد: اگر واقعا می‌خواهید بدانید، یک کشور در قرن 21 چگونه عمل خواهد کرد،‌ منابع و معدن‌های طلای آن را به حساب نیاورید،‌ بلکه، معلم‌های تاثیرگذارش را، ‌والدین آگاهش را و سرانجام میزان دانش‌آموزان متعهدش را، مد نظر قرار دهید.

و سخن آخر: "به گفته شلیچر (1)، در اقتصادهای قرن بیست و یکم دانش و مهارت تبدیل به پول رایج جهانی ‌شده است، ‌اما هیچ بانک مرکزی که این پول را چاپ کند وجود ندارد. هر کس مجبور است که خود تصمیم بگیرد چقدر پول چاپ خواهد کرد. مسلما داشتن نفت، ‌گاز و الماس خیلی خوب است. با وجود آنها فرصت‌های شغلی زیادی به وجود می‌آید، اما در درازمدت جامعه را ضعیف خواهند کرد؛ مگر اینکه برای ساختن مدارس و ایجاد فرهنگ یادگیری همیشگی استفاده شود. شلیچر می‌گوید: چیزی که شما را همواره به سمت جلو می‌راند و باعث پیشرفت شما می‌شود، چیزی است که خودتان آن را ساخته‌اید." نه آنچه به ارث برده اید.

(1) آندریاس شلیچر کسی است که از طرف O.E.C.D بر تست‌های PISA نظارت می‌کند.

منبع: نیویورک تایمز (با تلخیص)، نویسنده: توماس فریدمن - اصل ترجمه را از سایت دنیای اقتصاد مشاهده کنید. مقاله کامل انگلیسی را اینجا مطالعه نمایید